Πρώτη φορά ταξίδεψα με αεροπλάνο όταν τελείωνα το δημοτικό.
Είχαμε πάει διακοπές οικογενειακώς στην Κω και μας λυπήθηκε ο πατέρας μου και επιστρέψαμε με αεροπλάνο, δε θυμάμαι καν πόσες ώρες είχαμε κάνει για να πάμε με το πλοίο.
Η πτήση ήταν αστείας διάρκειας αλλά αρκετή για να νιώσει ένα παιδί δέος για το τι είχε καταφέρει ο άνθρωπος αλλά κυρίως πόσο μικρός είναι τελικά ο κόσμος.

Σίγουρα υπήρχε φόβος για το άγνωστο αλλά ήταν ήσσονος σημασίας.

Έκτοτε έχω ταξιδέψει αρκετές φορές με αεροπλάνο, σίγουρα όχι όσες θα ήθελα αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι.

Τις περισσότερες φορές επιλέγω παράθυρο, διότι θέλω να βλέπω έξω και κυρίως για να μου θυμίζει πόσο μικροί είμαστε.

Στην καθημερινότητά μας όλα είναι μεγάλα, το εγώ μας, τα προβλήματά μας, οι αντίπαλοι μας, τα πάθη μας…
Μας φαίνονται όλα τεράστια, όμως όταν βρίσκεσαι κάτι χιλιάδες μέτρα πάνω από το γη, καταλαβαίνεις πόσο μικροί είμαστε, πόσο μικρά είναι όσα αντιμετωπίζουμε, μια κουκίδα στην καλύτερη…
Και όμως κάποιες κουκίδες στο δικό μας μικρόκοσμο μπορούν να προκαλέσουν πολύ πόνο με τις πράξεις τους…
Άδικο θα μου πεις αλλά μήπως τελικά είναι και αυτό μέρος της ανθρώπινης φύσης;
Δεν έχω απάντηση, αλλά ας προσπαθήσουμε να είμαστε όσον το δυνατό καλύτερες κουκίδες μπορούμε 🙂

“Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις”