Διανύουμε πλέον τον 6-7 χρόνο κρίσης στην Ελλάδα.
Ψηφίστηκαν μνημόνια, αυξήθηκαν οι φόροι, έγιναν τόσες εκλογές, αλλάξαμε κυβερνήσεις, κάναμε και ένα άχρηστο δημοψήφισμα μα όμως ακόμη νοιώθω πως βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο.
Δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική αλλαγή ούτε στον τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό κράτος μα και ούτε στον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας.
Για να προλάβω όσους θα με πουν υπερβολικό έχουν αλλάξει ελάχιστα πράγματα στη δημόσια διοίκηση και μια μικρή μερίδα του κόσμου έχει καταλάβει πως πρέπει να αλλάξει ο τρόπος ζωής στη χώρα, αλλά μέχρι εκεί τίποτα το ουσιαστικό.
Η πλειοψηφία όμως βρίσκεται αλλού, είναι πραγματικά λες και έχει πέσει σε χειμερία νάρκη, περιμένουν πως με ένα μαγικό τρόπο, θα ξυπνήσουν μια ημέρα σε μια χώρα με ευμάρεια, με κανονικό τραπεζικό σύστημα γενικά πως θα υπάρξει μια κανονικότητα.
Πως θα γίνει αυτό όμως;
Ας πάρουμε σαν δεδομένο πως δε μπορούμε να περιμένουμε πολλές αλλαγές από το Δημόσιο και τον ευρύτερο χώρο του, άρα εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτός καλείται να δημιουργήσει πλούτο, να δημιουργήσει θέσεις εργασίες, να προσφέρει στο ΑΕΠ της χώρας, να πληρώσει φόρους και αν θέλετε να γίνει ο μοχλός ανάπτυξης της χώρας.
Γιατί αυτός είναι ο ενεργός οικονομικά πληθυσμός που προσφέρει στα δημόσια ταμεία και δεν παίρνει από αυτά.
Μέσα λοιπόν σε αυτή τη κρίση, ενώ έχουμε διαβάσει εκατοντάδες άρθρα που μιλάνε για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, για το πως θα έρθει η ανάπτυξη, έχουμε κάνει τόσες ημερίδες για επιχειρηματικότητα και startups, ΔΕΝ έχει παρθεί ούτε ένα μέτρο υπέρ των ελληνικών επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών.
Το εναντίον, είναι οι μεγάλοι χαμένοι όλα αυτά τα χρόνια.
Κάθε χρόνο καλούνται να πληρώσουν ακόμη περισσότερα για να στηρίξουν τα κρατικά ταμεία και όποτε υπάρξει μια τρύπα στα έσοδα του κράτους, πάλι βρίσκεται τρόπος να καλυφθεί με πόρους από την ιδιωτική οικονομία και τον ιδιωτικό πλούτο.
Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό; Είναι να απορεί κανείς, πραγματικά οι κυβερνώντες εμφανίζονται σαν να μην έχουν καμία επαφή με την πραγματική οικονομία.
Λες και στη δικιά τους γειτονιά δεν έχουν κλείσει επιχειρήσεις.
Λες και στο δικό τους κοινωνικό περίγυρο δεν υπάρχουν άνεργοι ή οικογένειες που ζουν με τα ελάχιστα που μπορούν.
Λες και αυτοί δε χρωστάνε κάτι στο δημόσιο πχ φόρος εισοδήματος, εισφορές σε ταμεία, ΕΝΦΙΑ κλπ
Λες και αυτοί δεν ακούν για απλήρωτους εργαζομένους, ανασφάλιστους, μειώσεις σε μισθούς
Ζητάνε αύξηση της φορολογίας από μια οικονομία που μαραζώνει και καθημερινά συρρικνώνεται.
Επιχειρήσεις υγιείς ακόμη φεύγουν όπως όπως από την Ελλάδα σε αναζήτηση καλύτερου φορολογικού/επιχειρηματικού περιβάλλοντος σε μια προσπάθεια να συνεχίσουν να επιβιώνουν μα κυρίως να μην χρεωθούν ανεπανόρθωτα.
Αυξάνουν η φορολογία, την ίδια ώρα που αυξάνονται και οι εισφορές στα ταμεία με αποτέλεσμα μήνα με το μήνα να σφίγγει ακόμη περισσότερα η θηλιά στο λαιμό των επιχειρήσεων.
Ψάχνουν να δούνε τι κίνητρα θα δώσουν για να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις και την εγχώρια επιχειρηματικότητα την έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Ε λογικό είναι να τους γράψει και αυτή με τον τρόπο της, υπάρχουν τόσοι τρόποι.
Όμως αυτή δεν είναι η λύση στο πρόβλημα, θα πρέπει συνολικά να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλοι μας τόσο το Δημόσιο όσο και την ελεύθερη αγορά.
Εκεί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας, όλα αυτά τα χρόνια με όσα έχουν γίνει ακόμη έχουμε τα ίδια μυαλά.
Μας αρέσει και αγαπάμε ένα μεγάλο Δημόσιο.
Μας αρέσει να θεωρούμε πως ο ιδιωτικός τομέας μόνο κλέβει και δεν παράγει πλούτο για τη χώρα και άρα πρέπει να τον κυνηγάμε ποικιλοτρόπως.
Μας αρέσει να μη δίνουμε ουσιαστικές λύσεις αλλά απλώς να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.
Μας αρέσει να ψάχνουμε πάντα κάποιον άλλον να ρίξουμε τις ευθύνες για τα προβλήματά μας.
Μας αρέσει με την ελάχιστη προσπάθεια να έχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα, πράγμα αδύνατο τις περισσότερες φορές.
Δε βγαίνει όμως έτσι και είναι καιρός να το καταλάβουμε όλοι.Είτε αλλάζουμε ουσιαστικά είτε απλώς περιμένουμε το τέλος.
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους μήπως και πάει παρακάτω αυτή η χώρα, αλλιώς να το πάρουμε απόφαση πως τίποτα δε θα αλλάξει και να δούμε σε ποια άλλη χώρα θα πάμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας…
Comments