Μισείς τη δουλειά σου; Μισείς τη ζωή σου;
Ωραία ώρα να αλλάξεις δουλειά και ζωή!
Πάντοτε υπήρχε κόσμος που δεν αγαπούσε τη δουλειά του. Που βρέθηκε να κάνει κάτι άλλο από εκείνο που σπούδασε ή από εκείνο που πραγματικά ήθελε να κάνει.
Με θλίψη όμως παρατηρώ πως σήμερα αρκετοί λόγω και της κρίσης που πλήττει τη χώρα την τελευταία σχεδόν εφταετία, έχουνε πέσει στην ακόλουθη παγίδα. Λόγω συνθηκών, λόγω επιλογών πείτε το όπως θέλετε έχουν βρεθεί σε δουλειές και εργασιακούς χώρους/τομείς που δεν τους αρέσει και αυτό φαίνεται εύκολα στους γύρω τους.
Το πρόβλημα είναι πως όταν δεν σου αρέσει η δουλειά σου και απλώς συνεχίζεις να εργάζεσαι σε ένα οργανισμό ή σαν ελεύθερος επαγγελματίας είτε λόγω ανάγκης είτε γιατί δεν έχεις βρει κάτι άλλο, κάνεις κακό τόσο σε εσένα όσο και στους γύρω σου.
Και είναι λογικό, όταν κάποιος ξυπνάει το πρωί και δε χαίρεται που πάει στη δουλειά του, όταν θα βρεθεί στον εργασιακό του χώρο όλα θα του φταίνε και θα του “βρωμάνε”.
Δεν έχει όρεξη δουλειά, δεν είναι παραγωγικός, δεν εξελίσσεται, δεν βοηθάει τους συναδέλφους του, δεν θέλει να κάνει το κάτι παραπάνω, δεν έχει στόχο να εξελιχθεί προσωπικά και όλα αυτά γιατί βλέπει πως υπάρχει ταβάνι λόγω συνθηκών.
Βαριέται να εξελιχθεί με πρόσχημα το αβέβαιο μέλλον….
Μα στο χέρι σου είναι το μέλλον σου φίλε μου.
Μήπως όμως τα παραπάνω είναι απλώς μια δικαιολογία, για να καλύψουν άλλες καταστάσεις;
Το ότι κάποιος θεωρείται(και πολλές φορές είναι) κακοπληρωμένος ή πως δεν έχει κίνητρα πχ bonus ή τον έχει γονατίσει η φορολογία μήπως απλώς δικαιολογούν μια προσωπική ανεπάρκεια ή τη μη όρεξη για δουλειά.
Είναι και αυτό το “δημοσιουπαλληλήκι” που κουβαλάει η πλειοψηφία της κοινωνίας μας που έχει μπει τόσο βαθιά στο DNA της και δε λέει να φύγει με τίποτα.
Τελειώνει το ένα τριήμερο/αργία και το μυαλό κολλημένο στην επόμενη αργία ρε παιδί μου.
Τα τελευταία 12 χρόνια βρίσκομαι στον ιδιωτικό τομέα σε διάφορα πόστα, έχω μάθει πιστεύω πλέον να ξεχωρίζω αυτόν που του αρέσει η δουλειά του και αυτόν που κάνει αγγαρεία, σε καθημερινή δε βάση.
Ε λοιπόν πιστεύω πως ακόμη υπερτερούν οι δεύτεροι στη χώρα μας. Αν μιλήσεις με κόσμο από 25-40 είναι διάχυτη μια μίρλα, μια μαυρίλα που λες δε γίνεται να κάνουμε το rebound σαν αγορά ούτε σε 100 χρόνια.Ναι υπάρχει πρόβλημα στην αγορά, ναι είσαι κακοπληρωμένος, ναι σου χρωστάνε λεφτά, ναι οι προβλέψεις δεν είναι καλές για την αγορά και τη χώρα.
Αλλά ποιος είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσεις;
Θα ζεις, θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι μέσα στη μαυρίλα; Μα αυτό δεν είναι ζωή!
Θα μαυρίσεις τη δικιά σου ζωή και των γύρων σου; Είτε αυτοί είναι οι υπάλληλοι σου, είτε οι εργοδότες σου είτε οι φίλοι σου και οι συγγενείς σου;
Αν πιστεύεις πως είσαι για κάτι άλλο πιο μεγάλο, πάρε τα ρίσκα σου και άνοιξε τα φτερά σου. Και ετοιμάσουν να “πονέσεις” γιατί όπως έγραψα και πιο πάνω τα δεδομένα είναι πολύ συγκεκριμένα τουλάχιστον στην ελληνική αγορά. Υπάρχει πάντα και η επιλογή του εξωτερικού.
Βάλε όμως καλά στο μυαλό σου, πως θα πρέπει να παλέψεις και να εξελιχθείς. Όσοι πιστεύουν πως επειδή έχουν ένα πτυχίο στα χέρια τους και μια μικρή προϋπηρεσία σε συγκεκριμένο κλάδο θα μεγαλουργήσουν τόσο εύκολα και θα τους χρυσώσει κάποιος άλλος, γελιούνται.
Ζούμε σε μια εποχή που οι αλλαγές πραγματοποιούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αν δεν τις παρακολουθήσεις, αν αποφασίσεις να κλειστείς στο καβούκι σου με μόνα εφόδια τα όσα απέκτησες έως τα 25-30 σου θα πας χαμένος. Αν αφήσεις στο περιθώριο την εξέλιξή σου, θα σε αφήσει και η αγορά.
Μη βλέπεις μόνο το σήμερα, δες τι σε περιμένει τα επόμενα 20 με 30 χρόνια.
Στα 32 μου κοιτάζω πίσω στα δεδομένα που είχαμε μπροστά μας όταν ήμουν 18 και τρομάζω με τις αλλαγές που έχουν γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το πρόβλημα κατ’εμέ εντοπίζεται τουλάχιστον στη δικιά μας χώρα, στην τρομερή άρνηση να δούμε τις αλλαγές και ενώ κάποτε φημιζόμασταν για την προσαρμοστικότητά μας σήμερα αυτή αγνοείται.
Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν σπούδαζα που τότε για πρώτη φορά άκουσα από καθηγητές μου αλλά διάβασα και σχετικά άρθρα για μια τάση που παρατηρούνταν από τότε στις ΗΠΑ με ανθρώπους να κάνουν μεγάλες αλλαγές στα επαγγελματικά τους σε ηλικίες 40-45 ετών, να αλλάζουν αντικείμενο εργασίας, να ξεκινάνε νέες σπουδές για μπουν σε άλλο κλάδο κλπ
Αλήθεια εμείς σαν κοινωνία πόσο έτοιμοι είμαστε για κάτι τέτοιο; Γιατί οι αλλαγές αυτές θα έρθουν ή μήπως έχουν ήδη έρθει, οι οποίες δεν θα είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως της ανάπτυξης της τεχνολογίας.
Θα αναγκαστούμε να μάθουμε νέα πράγματα, θα αναγκαστούμε να προσαρμοστούμε για να επιβιώσουμε.
Κάποιος θα πει μα πάντοτε ο κόσμος εξελισσόταν, ναι ισχύει. Απλώς σήμερα εξελίσσεται πολύ πιο γρήγορα.
Οπότε ας προσαρμοστούμε όσο είναι νωρίς, γιατί το ποτάμι πίσω δε γυρνά…
Βρείτε τι είναι αυτό που σας αρέσει, κάντε το σωστά και με πάθος, στο τέλος θα “δικαιωθείτε”.
Βγείτε από την comfort zone σας και πολεμήστε όσο είναι ακόμη νωρίς! 😉
Comments